Op twitter kwam een vooraankondiging voorbij van dit boek door Rene Kneyber, iemand die ik qua gedachtengoed goed kan volgen , dus besloot ik in de voorverkoop het boek te reserveren. Vorige week ontving ik het per post en ik kan nu melden dat mijn voorgevoel juist was. Het is een ontzettend leerzaam (je komt tot zelfinzichten)  , goed te lezen boek over de pijn van het alsmaar moeten presteren, of de eigenlijk de zoektocht daarnaar .

Wat me allereerst opviel was het dunne papier waarop de verhalen gedrukt zijn en de dunne kaft, maar de geur was goed! 🙂  Ook de figuren op de kaft heb ik eens goed bestudeerd . Er staan veel dezelfde poppetjes op en mijn idee van ieder mens is uniek werd hiermee visueel onderuit gehaald . Ik zag een maatschappij , want dat stellen de poppetjes voor denk ik, met bijna alleen maar mannen, wel van verschillende kleuren , dat dan weer wel. Terwijl in het boek zelf heel veel kennis wordt vergaard door gesprekken met vrouwen.

De schrijvers Alderik Visser en Fransiscus Ismael Kusters ken ik natuurlijk niet persoonlijk, maar ik volg Alderik al een tijdje op twitter. Iemand met de namen Franciscus Ismael vind ik een toonbeeld van integratie , acceptatie. Een  katholieke en een islamitische voornaam. Chapeau!

Het boek heeft als centraal thema de prestatiepijn. Als visueel ingesteld mens zie ik een prachtige mindmap voor me met in het midden dit nieuwe woord dat gevoelsmatig bij iedereen bekend is. Er is met de term  “prestatiepijn ” gestoeid  door een filosofieklas en de schrijvers schreven elkaar brieven over het thema. Ook werd er veelvuldig geinterviewd onder andere over mindfulness (interessant). Door de korte hoofdstukken is het boek heel goed in fasen te lezen.

Wat ik er uit haal is dat prestatiepijn een pijn is die je door derden kan krijgen maar ook  door jezelf. Als je zelf een doel stelt en wil presteren, dan zal je de pijn echter minder voelen. Onze  maatschappij legt de lat hoog. Excelleren , de beste willen zijn, concurreren , de vele toetsen en meetmomenten in het onderwijs….

Er is een stroming in Nederland die zich bezighoudt met leren zonder cijfers. Dit loopt mooi in het verlengde van dit boek. Werk aan je zelfontwikkeling . Sturen op het proces in plaats van  op cijfers. Een pedagogische omgeving is nodig om het roer te keren. Een veilige sfeer in je klas.

Mijn bijdrage dit jaar aan de Bildung scheurkalender heeft hier ook zijdelings mee te maken :

Wat ik een vooral een mooi interview vond is die met Lisette Thooft. Zij sprak over “uit het raam staren”.  Even niks doen, dan komen de ideeën en de inspiratie vanzelf. Je vervelen is ook zoiets, het lijkt zinloos, maar uit verveling komen vaak de mooiste ideeën boven borrelen . Bij mij komen de ideeën tijdens de strijk. Verstand op nul en je brein komt blijkbaar in beweging.

Dit boek prestatiepijn is een speurtocht naar hoe het anders zou moeten. Zou het anders moeten? Het boek houdt je steeds een spiegel voor. Iedere keer gaan je gedachten naar je eigen visie op dingen die genoemd worden . Ook mijn eigen prestatiepijnen kwamen aan het licht.

Net als in het boek genoemd, die vreselijke bezoekjes aan het consultatiebureau, die warmte en een kind dat niet op de Ewing-test reageert, het nooit ziek zijn en er van uitgaan dat een eerste kind niks zal veranderen (fulltime blijven werken, een kind, man en familie, ik kan dat….. nee dus 🙁 ) Totdat ik gesprekken had met een maatschappelijk werker en die heeft me iets geleerd waar ik nu (22 jaar na dato) NOG iets aan heb: Doe alleen dingen die je leuk vindt, want daar krijg je energie van ! Natuurlijk is het niet zo zwart-wit te stellen maar ik ga niet meer uit van verwachtingen van anderen.

Bij jezelf blijven, leef in het moment dat is ook wat ik uit het boek haal.Ik wil speciaal nog noemen het interview met Sir Anthony Seldon . Het komt zoals het komt.“Je weet het antwoord, ook al weet je dat zelf misschien niet”.. Vertrouwen hebben in jezelf, dat is een groot goed.

Absolute aanrader om te lezen !